توی تراس نشسته بودم، وزش باد درختان را و مرا مسحور خود کرده بودند. آسمان بی کران و ابرهای غول پیکر فضای سه بعدی مخوفی ساخته بودند که هواپیمای غول پیکر در آن محو می شد. من چه بودم، درخت، ابر یا یکی از آجر های ساختمان؟
حقیقی ترین لحظه ی انسان، لحظه ایست که ماده خود را احساس می کند.  نیاز او خالی شدن از وجود است، از همه چیز از عشق، از تنفر  و  غرور و از روح .
 لحظه ی نیستی! لحظه ای که ابر و درخت و آسمان را همزاد خود می پنداری، لحظه ای که مرز بین جسم و ذرات پیرامون را حس نمی کنی!