حیلت رها کن عاشقا

حیلت رها کن عاشقا، دیوانه شو دیوانه شو
و اندر دل آتش درا، پروانه شو پروانه شو
هم خویش را بیگانه کن، هم خانه را ویرانه کن
وانگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو
رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شوی از کینه ها
وان گه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو
باید که جمله جان شوی، تا لایق جانان شوی
گر سوی مستان می روی، مستانه شو مستانه شو
آن گوشوار شاهدان هم صحبت عارض شده
آن گوش و عارض بایدت، دردانه شو دردانه شو
چون جان تو شد در هوا، ز فسانه شیرین ما
فانی شو و چون عاشقان، افسانه شو افسانه شو
اندیشه ات جایی رود، وانگه ترا جایی کشد
ز اندیشه بگذر چون قضا، پیشانه شو پیشانه شو
گر چهره بنماید صنم، پر شو از و چون آینه
و ر زلف بگشاید صنم، رو شانه شو رو شانه شو

هلال و زمزم (تنظیم خودم)

او رو سنگ واران روی بغداد شار بی
منصور سر مس تسلیم و دار بی

دینم دینه، شام خوشینه
شاد بای، شادم کردنی
له پای شنروی فیضم بردنی

کسر و کم نوی نه دیده ی پاکش
صدای عن الحق مامانه خاکش
گردشان و خاک خاشه ی طوطیا
کیشاشان و باد کفت نه روی دریا
کی دی دیوانه وی طور دانا بو؟
مرکو ژ میدان گردون رانا بو؟
دله ژه منصور زیا تره نی
یا جه نسیمی تو خاص تره نی
صدای شکرانه با بیو چنت
نوای بد بدتر بنمانو پنت

مقام خوانی(اجرای فرهنگسرای دانشجو)

آقا یار داوو، سنگ سنگ یار داوو

دوسان مزگانی، ها یاوام و لیل
نه بوی عطر لیل، دماخ کردم کیل

دیده ی دیده ی لیل نناسو و ویش
کور بو نابینا بتر بیو لیش

هانا فریاد رس داوو، هی بی کسان کس داوو

جو میی کونه بریز نه جامم
هانا سا بلکه ساریش بو زامم
هنی مگیلین یک یک شاران
تا زنده کریم آیین ایران

هو هو  هو هو  هو هو یار
رهبر داود ضامن دار

زردشت پیدا بی، و فرمان شام
آوستاش آورد، پری خاص و عام
چنی گمراهان ستیزا و کوچ
مکوشا پری یاری سو و روچ